Garut-Bogor
Bogor
Bogor is leuk, mooi en de mensen doen normaal, geen gesis en gemister. Wij bevinden ons in een prachtig hotel gelegen aan het Sempur Park aan de beroemde botanische tuin. Er zijn hier kroegen, fantastische restaurants (echt Italiaans, Japans enzo).
De laatste week gaan we genieten van het Leeuwarden van Azie (in Leeuwarden is ook een echte Italiaan en een Sushibar) alsof we een stedentrip aan het maken zijn. Mr. Bundi (lees hoofdstuk Bandung) kwam ons ophalen en via de 3-4-5-baans snelweg zijn we in 3 uur naar Bogor gescheurd.
Qua rijstijl maakt een snelweg niet zo veel verschil met een provinciale weg, het gaat alleen sneller. De vluchtstrook is de snelste manier van verplaatsen. Een auto met pech wordt terecht verontwaardigd weggetoeterd, wat denken ze wel niet!
Morgen de tuin in en naar het Peta Museum (een herdenkingsmuseum over wat hier de Agressi wordt genoemd). Schitterende douche in het hotel, 5 dagen vulkaanwater afgespoeld, afgelopen nacht waren we net twee zwavelstokjes in een doosje na onze beklimming van de vulkaan.
Die vulkaantrip is toch wel vreemd eigenlijk. Er wordt niet verteld dat je: goede wandelschoenen en een handdoek (tegen de giftige dampen) mee moet nemen, zilverwaar thuis moet laten en gezond en fit moet zijn. Dat laatste zijn we natuurlijk, behalve dat door mijn zonnebrilglasstruikelervaring in Garut mij het klimmen en vooral dalen net zo makkelijk af ging als een bejaarde die met de rollator (en teenslippers) de Mount Everest verkent.
Wij zijn op de bodem (klopt natuurlijk niet, het was het dak) van de vulkaan geweest. Ik weet uit een soortgelijke trip in Chili dat zo'n dak levensgevaarlijk is omdat je niet weet hoe dik dat plafond is. Onder het plafond is de vulkaan actief, in (het noorden van)Chili zakken ongeveer 6 mensen per jaar door het vulkaanplafond en die worden nooit meer teruggevonden, Orang Pangang (gebraden mens) zal het hier wel heten.
Waarschijnlijk is Orang Pangang Putih (gebraden wit mens) een betere uitdrukking. Wij kwamen nog wat soortgenoten tegen (Nederlanders dus) met hun lieve kleine kinderen op hun plastic sandaaltjes.
Als je dicht bij zo'n krater bent (zie foto's van gisteren) dan heeft de zwavelafzetting de kleur geel.
De uitlaatgassen zijn ook zwavel (en nog wat zaken) en vanwege de wind kan je ineens helemaal ingesloten zijn in de 'damp' en dat is echt ronduit vreselijk. De lucht van 10000 rotte eieren en 7000 goed gevulde Pampers gaat in 1 klap je longen in. Niets aan de hand, het wordt zwart voor je ogen, je ziet sowieso geen reet meer door die dampen en je moet toch blijven staan omdat je niet zomaar even een paar meter kan gaan rennen omdat je niet ziet waar je naartoe rent en voor je het weet verdwijn je in de gloeiende eeuwigheid. Er wordt door de 'organisatie' niets verteld, niet lullen, (hun) zakken vullen.
Verder hebben we weer wat slang aan ons vocabulaire toegevoegd: Nasi Boring, Taxi Malaria (Tasikmalaya), Prima Nassie (Terima Kasih=dank u wel).
Ons hotel kijkt uit op een heus sportpark waar de hele dag wordt gesport. Er is hier ook een Ministry of Silly Walks: een clubje kinderen dat de Nazipas zo perfect deed dat nazi Goring (Nassi Goring) in zijn graf van blijdschap zijn rassenleer posthuum zou laten vallen.
Het is een prachtig land.
Morgen het park in en sushi eten.
Bogor is leuk, mooi en de mensen doen normaal, geen gesis en gemister. Wij bevinden ons in een prachtig hotel gelegen aan het Sempur Park aan de beroemde botanische tuin. Er zijn hier kroegen, fantastische restaurants (echt Italiaans, Japans enzo).
De laatste week gaan we genieten van het Leeuwarden van Azie (in Leeuwarden is ook een echte Italiaan en een Sushibar) alsof we een stedentrip aan het maken zijn. Mr. Bundi (lees hoofdstuk Bandung) kwam ons ophalen en via de 3-4-5-baans snelweg zijn we in 3 uur naar Bogor gescheurd.
Qua rijstijl maakt een snelweg niet zo veel verschil met een provinciale weg, het gaat alleen sneller. De vluchtstrook is de snelste manier van verplaatsen. Een auto met pech wordt terecht verontwaardigd weggetoeterd, wat denken ze wel niet!
Morgen de tuin in en naar het Peta Museum (een herdenkingsmuseum over wat hier de Agressi wordt genoemd). Schitterende douche in het hotel, 5 dagen vulkaanwater afgespoeld, afgelopen nacht waren we net twee zwavelstokjes in een doosje na onze beklimming van de vulkaan.
Die vulkaantrip is toch wel vreemd eigenlijk. Er wordt niet verteld dat je: goede wandelschoenen en een handdoek (tegen de giftige dampen) mee moet nemen, zilverwaar thuis moet laten en gezond en fit moet zijn. Dat laatste zijn we natuurlijk, behalve dat door mijn zonnebrilglasstruikelervaring in Garut mij het klimmen en vooral dalen net zo makkelijk af ging als een bejaarde die met de rollator (en teenslippers) de Mount Everest verkent.
Wij zijn op de bodem (klopt natuurlijk niet, het was het dak) van de vulkaan geweest. Ik weet uit een soortgelijke trip in Chili dat zo'n dak levensgevaarlijk is omdat je niet weet hoe dik dat plafond is. Onder het plafond is de vulkaan actief, in (het noorden van)Chili zakken ongeveer 6 mensen per jaar door het vulkaanplafond en die worden nooit meer teruggevonden, Orang Pangang (gebraden mens) zal het hier wel heten.
Waarschijnlijk is Orang Pangang Putih (gebraden wit mens) een betere uitdrukking. Wij kwamen nog wat soortgenoten tegen (Nederlanders dus) met hun lieve kleine kinderen op hun plastic sandaaltjes.
Als je dicht bij zo'n krater bent (zie foto's van gisteren) dan heeft de zwavelafzetting de kleur geel.
De uitlaatgassen zijn ook zwavel (en nog wat zaken) en vanwege de wind kan je ineens helemaal ingesloten zijn in de 'damp' en dat is echt ronduit vreselijk. De lucht van 10000 rotte eieren en 7000 goed gevulde Pampers gaat in 1 klap je longen in. Niets aan de hand, het wordt zwart voor je ogen, je ziet sowieso geen reet meer door die dampen en je moet toch blijven staan omdat je niet zomaar even een paar meter kan gaan rennen omdat je niet ziet waar je naartoe rent en voor je het weet verdwijn je in de gloeiende eeuwigheid. Er wordt door de 'organisatie' niets verteld, niet lullen, (hun) zakken vullen.
Verder hebben we weer wat slang aan ons vocabulaire toegevoegd: Nasi Boring, Taxi Malaria (Tasikmalaya), Prima Nassie (Terima Kasih=dank u wel).
Ons hotel kijkt uit op een heus sportpark waar de hele dag wordt gesport. Er is hier ook een Ministry of Silly Walks: een clubje kinderen dat de Nazipas zo perfect deed dat nazi Goring (Nassi Goring) in zijn graf van blijdschap zijn rassenleer posthuum zou laten vallen.
Het is een prachtig land.
Morgen het park in en sushi eten.
Reacties
Een reactie posten