Jakarta
De vlucht en de aankomst
2-4-2 is de opstelling van een Airbus 320-200. Er gaan 225 grabbelton lunches, diners en ontbijten in. En dat per vlucht. Vanwege de mooie skyline-tussenlanding temidden van de wanstaltige opscheparchitectuur van Dubai moet je de vorige zin x twee doen. In de praktijk betekent dit 2 x ontbijt, lunch en diner in 17 uur tijd. De stoelen zijn waarschijnlijk ontworpen door Gerrit Rietveld en de boordcomputer in de stoel is zo geprogrammeerd dat een spelletje schaak in 2 minuten is gewonnen omdat de computer het spel niet erg begrijpt.
Aardig en beschaafd publiek aan boord met een geruisloze vlucht en glimlachstewardessen (de stewards, de mannen dus, mompelen om de 4 uur iets in het Esperanto en zie je verder niet) maakten het een prettige vlucht.
Jakarta is erger geworden, nog meer krotten tussen de wolkenkrabbers maar de wegen zijn wel een stuk beter, met stoplichten waar de automobilisten ook echt stoppen en voetgangersbruggen die het doen.
Hotel is weer de bekende mengeling van glimlach en je zoveel mogelijk geld uit je zak kloppen, dus mensen zoals wij die in dollars boeken die betalen uiteindelijk toch in Roepias met een belachelijk lage wisselkoers. Maar dat is verder niet van belang.
We hebben al veel vrienden gemaakt omdat in het hotel niet mag worden gerookt (ruikt wel naar tabak, ik denk dat niemand zich iets aantrekt van dat verbod). TV, stille airco en een eigen ijskast maken ons leven weer compleet. Heerlijk gegeten en vroeg in bed want we zijn dwars door de nacht gevlogen zonder verder veel te hebben gezien en waren na aankomst aardig vermoeid. Morgen naar diverse locaties met een van onze vrienden die in ieder geval weet waar die plekken zijn.
Zondag 11 juli
Berlan en generaal Spoor
Na een airconacht hebben wij ons verslapen. Onze vriend Kandi had een auto met chauffeur geregeld en hij trad op als gids. Hoe vind je een gids in Jakarta die buiten de begaande toeristenweg de plekken kan vinden die wij wilden bezoeken? Het is heel simpel, op het nicotine opvang- en communicatiecentrum is het antwoord te vinden. Ga op straat voor het hotel een paar sigaretten roken en na twee peuken heb je al minsten 8 personen gesproken die graag wat voor je willen doen. De meeste mensen hier moeten het van de toeristen hebben maar zijn niet opdringerig.
Kandi kwam zich voorstellen en ik heb hem een overzicht laten zien van locaties die wij wilden bezoeken. Hij heeft uitgezocht waar we naartoe wilden en ons hotel ligt ongeveer in het midden van alle locaties . De eerste buurt heet Meester Cornelis, Mester voor de oudere Jakartanen, heet nu Jatinegara waar ook de Bethelkerk (Koinonia church) is.
Mester is een oud Nederlands buurtje met nog oude woningen die de Indonesiers typisch Nederlands vinden. Was het maar waar! De bouwstijl hier is veel mooier dan in Nederland. Hier zijn diverse straten met oude Nederlandse offiecierswoningen die sinds de overdracht nog steeds die functie hebben. Er wonen officieren met hun families.
Vervolgens naar Berlan (Berenlaan), een militair complex waar de Nederlandse troepen na aankomst werden gestationeerd om te 'wennen'aan de tropische omstandigheden. Het complex bestaat uit de kazerne en de bijkazerne.
De kazerne is als zodanig nog steeds in gebruik bij het TNI (Indonesisch leger) en Kandi heeft ons naar binnen gekregen. Helaas mag je nooit militaire objecten fotograferen en gezien de verschijning van de commandant (aardige man die steeds iedereen zachtjes aait, wel revolver om de heupen maar blijkbaar op teenslippers de vijand tegemoet stormt) was dit wel heel bijzonder. Paspoorten moesten worden ingeleverd en we kregen een complete rondleiding. Het complex wordt gebruikt als spiritueel centrum voor het leger, en dat werd zeer benadrukt, alle aanwezige religies worden bediend. De oude 'Aula' is nog in originele staat. Hier werden de Nederlandse mannen dus toegesproken en misschien werd hier ook wel gegeten. De zijkant van de kazerne is nog hetzelfde, nauwelijks onderhouden maar in uitstekende conditie.
Er zijn negen straten die (ongeveer) stervormig naar het militaire complex leiden. Jelan Kesatrian (1 t/m 9)straten staan vol met oude soldatenverblijven en de bewoners waren erg vriendelijk en behulpzaam.
Op de foto boven is de hoofdpoort van het 'bijgebouw' te zien. Hier sliepen de soldaten na hun overtocht naar 'De gordel van Smaragd'. Het is een groot complex waar nu gezinnen wonen. Het heeft als je goed kijkt nog alle kenmerken van een kazerne maar het is nu een woonkazerne. Overigens zijn de reclames op de tv hier vol met modale mensen die in een soort Vinexwijken wonen waarschijnlijk niet op de realiteit gebaseerd. Per kilometer heb je krottenwijken afgewisseld met luxe wolkenkrabbers. Is niet geheel abnormaal maar in deze stad is het wel heel erg. In de staatsfolder staat dat ze Singapore willen inhalen. Is net zoiets als beweren dat wij binnen een paar jaar een kenniseconomie in Nederland hebben.
Ereveld (Menteng Pulo)
In het verleden waren er diverse militaire begraafplaatsen verspreid over Java. Uiteindelijk zijn er acht erevelden in Indonesie over (2 in Jakarta) waarvan Menteng Pulo de grootste is. Omringd door (burger)begraafplaatsen en vele lokale winkels met dodengadgets (bloemen, grafstenen, hout, bananen, aquariumvissen, autobekleding etc.) is het een oase van orde, rust en netheid. De poort is op slot en je moet een grote bel luiden om binnen te mogen (7 dagen per week open). Er liggen ongeveer 4000 militairen begraven en het ereveld wordt ongeveer 80 x per jaar bezocht door (kleine) groepen. Wij hebben een aantal graven gefotografeerd maar dit is wel de beroemdste:
Er is een kerk en een plaats voor de urnen. Alles wordt zeer goed onderhouden door de Oorlogsgravenstichting. Een van de zonen (Wil) van generaal Spoor werd later de oprichter van de mimegroep 'Waste of Time'. Zouden alle generaalskinderen een voorkeur voor mime ontwikkelen in verband met de verbale cultuur in het leger? 'Waste of time' was in ieder geval een mooie tijdelijke conclusie voor vandaag als je al die graven ziet.
Verder kaartjes gekocht voor de treinreis naar Cirebon op dinsdag aanstaande. Niks OV-chipkaart; formulier invullen, in de rij wachten tot de beambte gaat lunchen (of misschien zelfs met pensioen), aansluiten in nieuwe rij waar de beambte ondanks de ingevulde datum niet begrijpt dat we op 13 juli gaan reizen (wanneer gaat u?) maar Kandi was de redder in nood.
Wij hebben Kandi goed (normaal) betaald maar het vermoeden is wel aanwezig dat wij vandaag zijn beste vrienden zijn (Roepia-tekens in zijn ogen). Morgen naar Batavia maar eerst misschien de wedstrijd Belanda-Spanje bekijken in de hotelbar met groot scherm (aanvang 01.30 vannacht, we zien wel).
Enige toevoegingen:
Jakarta is een stad met extreme verschillen. Met scholing en de juiste contacten kom je een heel eind en in die zin is het niet zoveel anders als in de rest van de wereld. Een Kandi is een overlever pur sang. Hij probeert ons zoveel mogelijk geld te ontfutselen met zijn diensten. Dat is dus heel normaal en hij doet dat heel charmant en slim. Hij is het symbool van overleven. In de westerse beschaving zou hij een gewaardeerd ondernemer zijn. Hij heeft geen geld voor communicatiemiddelen als mobiele telefonie, internet en reclame. Hij doet het alleen als een volleerd ZZP'er.
Als je door Jakarta rijdt dan is iedereen op straat aan het werk. Duizenden kleine ondernemers per minuut trekken in de airco-suv voorbij. Het lijkt chaos maar dat is het niet. Het verkeer hier staat bekend als levensgevaarlijk. In de praktijk lijkt dat alleen maar zo. Iedereen houdt rekening met elkaar en er ontstaat een samenzang van claxons en langs elkaar heen schuiven op afspraak.
Op vragen waar onze kinderen zijn vertellen we maar dat wij samen hier zijn en de kinderen houden we discreet buiten beschouwing. Wij hebben de AOW en zij hebben de familiebanden om te overleven. Het is voor hen onbegrijpelijk dat wij geen kinderen hebben en voor ons dat zij geen AOW hebben. Het eindresultaat is hetzelfde met waarschijnlijk een betere toekomst voor de mensen hier dan bij ons. Omgangsvormen zijn hier fantastisch. Wij zijn een stelletje horken met ons voordringen, botte omgangsvormen en de klaagcultuur. In Jakarta wonen en werken net zoveel mensen als in heel Nederland: 16 miljoen mensen op een klein stukje aarde of hoe dat liedje ook mag heten.
2-4-2 is de opstelling van een Airbus 320-200. Er gaan 225 grabbelton lunches, diners en ontbijten in. En dat per vlucht. Vanwege de mooie skyline-tussenlanding temidden van de wanstaltige opscheparchitectuur van Dubai moet je de vorige zin x twee doen. In de praktijk betekent dit 2 x ontbijt, lunch en diner in 17 uur tijd. De stoelen zijn waarschijnlijk ontworpen door Gerrit Rietveld en de boordcomputer in de stoel is zo geprogrammeerd dat een spelletje schaak in 2 minuten is gewonnen omdat de computer het spel niet erg begrijpt.
Aardig en beschaafd publiek aan boord met een geruisloze vlucht en glimlachstewardessen (de stewards, de mannen dus, mompelen om de 4 uur iets in het Esperanto en zie je verder niet) maakten het een prettige vlucht.
Jakarta is erger geworden, nog meer krotten tussen de wolkenkrabbers maar de wegen zijn wel een stuk beter, met stoplichten waar de automobilisten ook echt stoppen en voetgangersbruggen die het doen.
Hotel is weer de bekende mengeling van glimlach en je zoveel mogelijk geld uit je zak kloppen, dus mensen zoals wij die in dollars boeken die betalen uiteindelijk toch in Roepias met een belachelijk lage wisselkoers. Maar dat is verder niet van belang.
We hebben al veel vrienden gemaakt omdat in het hotel niet mag worden gerookt (ruikt wel naar tabak, ik denk dat niemand zich iets aantrekt van dat verbod). TV, stille airco en een eigen ijskast maken ons leven weer compleet. Heerlijk gegeten en vroeg in bed want we zijn dwars door de nacht gevlogen zonder verder veel te hebben gezien en waren na aankomst aardig vermoeid. Morgen naar diverse locaties met een van onze vrienden die in ieder geval weet waar die plekken zijn.
Zondag 11 juli
Berlan en generaal Spoor
Na een airconacht hebben wij ons verslapen. Onze vriend Kandi had een auto met chauffeur geregeld en hij trad op als gids. Hoe vind je een gids in Jakarta die buiten de begaande toeristenweg de plekken kan vinden die wij wilden bezoeken? Het is heel simpel, op het nicotine opvang- en communicatiecentrum is het antwoord te vinden. Ga op straat voor het hotel een paar sigaretten roken en na twee peuken heb je al minsten 8 personen gesproken die graag wat voor je willen doen. De meeste mensen hier moeten het van de toeristen hebben maar zijn niet opdringerig.
Kandi kwam zich voorstellen en ik heb hem een overzicht laten zien van locaties die wij wilden bezoeken. Hij heeft uitgezocht waar we naartoe wilden en ons hotel ligt ongeveer in het midden van alle locaties . De eerste buurt heet Meester Cornelis, Mester voor de oudere Jakartanen, heet nu Jatinegara waar ook de Bethelkerk (Koinonia church) is.
Foto: Bethelkerk (Koinonia church).
Mester is een oud Nederlands buurtje met nog oude woningen die de Indonesiers typisch Nederlands vinden. Was het maar waar! De bouwstijl hier is veel mooier dan in Nederland. Hier zijn diverse straten met oude Nederlandse offiecierswoningen die sinds de overdracht nog steeds die functie hebben. Er wonen officieren met hun families.
Vervolgens naar Berlan (Berenlaan), een militair complex waar de Nederlandse troepen na aankomst werden gestationeerd om te 'wennen'aan de tropische omstandigheden. Het complex bestaat uit de kazerne en de bijkazerne.
De kazerne is als zodanig nog steeds in gebruik bij het TNI (Indonesisch leger) en Kandi heeft ons naar binnen gekregen. Helaas mag je nooit militaire objecten fotograferen en gezien de verschijning van de commandant (aardige man die steeds iedereen zachtjes aait, wel revolver om de heupen maar blijkbaar op teenslippers de vijand tegemoet stormt) was dit wel heel bijzonder. Paspoorten moesten worden ingeleverd en we kregen een complete rondleiding. Het complex wordt gebruikt als spiritueel centrum voor het leger, en dat werd zeer benadrukt, alle aanwezige religies worden bediend. De oude 'Aula' is nog in originele staat. Hier werden de Nederlandse mannen dus toegesproken en misschien werd hier ook wel gegeten. De zijkant van de kazerne is nog hetzelfde, nauwelijks onderhouden maar in uitstekende conditie.
Er zijn negen straten die (ongeveer) stervormig naar het militaire complex leiden. Jelan Kesatrian (1 t/m 9)straten staan vol met oude soldatenverblijven en de bewoners waren erg vriendelijk en behulpzaam.
Foto: entree manschappenkazerne Berlan
Op de foto boven is de hoofdpoort van het 'bijgebouw' te zien. Hier sliepen de soldaten na hun overtocht naar 'De gordel van Smaragd'. Het is een groot complex waar nu gezinnen wonen. Het heeft als je goed kijkt nog alle kenmerken van een kazerne maar het is nu een woonkazerne. Overigens zijn de reclames op de tv hier vol met modale mensen die in een soort Vinexwijken wonen waarschijnlijk niet op de realiteit gebaseerd. Per kilometer heb je krottenwijken afgewisseld met luxe wolkenkrabbers. Is niet geheel abnormaal maar in deze stad is het wel heel erg. In de staatsfolder staat dat ze Singapore willen inhalen. Is net zoiets als beweren dat wij binnen een paar jaar een kenniseconomie in Nederland hebben.
Foto: kazernewoningen in de voormalige kazerne.
Ereveld (Menteng Pulo)
In het verleden waren er diverse militaire begraafplaatsen verspreid over Java. Uiteindelijk zijn er acht erevelden in Indonesie over (2 in Jakarta) waarvan Menteng Pulo de grootste is. Omringd door (burger)begraafplaatsen en vele lokale winkels met dodengadgets (bloemen, grafstenen, hout, bananen, aquariumvissen, autobekleding etc.) is het een oase van orde, rust en netheid. De poort is op slot en je moet een grote bel luiden om binnen te mogen (7 dagen per week open). Er liggen ongeveer 4000 militairen begraven en het ereveld wordt ongeveer 80 x per jaar bezocht door (kleine) groepen. Wij hebben een aantal graven gefotografeerd maar dit is wel de beroemdste:
Foto: graf van Generaal Spoor
Er is een kerk en een plaats voor de urnen. Alles wordt zeer goed onderhouden door de Oorlogsgravenstichting. Een van de zonen (Wil) van generaal Spoor werd later de oprichter van de mimegroep 'Waste of Time'. Zouden alle generaalskinderen een voorkeur voor mime ontwikkelen in verband met de verbale cultuur in het leger? 'Waste of time' was in ieder geval een mooie tijdelijke conclusie voor vandaag als je al die graven ziet.
Foto: Bijdrage van het Katholiek Thuisfront.
Verder kaartjes gekocht voor de treinreis naar Cirebon op dinsdag aanstaande. Niks OV-chipkaart; formulier invullen, in de rij wachten tot de beambte gaat lunchen (of misschien zelfs met pensioen), aansluiten in nieuwe rij waar de beambte ondanks de ingevulde datum niet begrijpt dat we op 13 juli gaan reizen (wanneer gaat u?) maar Kandi was de redder in nood.
Wij hebben Kandi goed (normaal) betaald maar het vermoeden is wel aanwezig dat wij vandaag zijn beste vrienden zijn (Roepia-tekens in zijn ogen). Morgen naar Batavia maar eerst misschien de wedstrijd Belanda-Spanje bekijken in de hotelbar met groot scherm (aanvang 01.30 vannacht, we zien wel).
Foto: Baukje en Kandi
Enige toevoegingen:
Jakarta is een stad met extreme verschillen. Met scholing en de juiste contacten kom je een heel eind en in die zin is het niet zoveel anders als in de rest van de wereld. Een Kandi is een overlever pur sang. Hij probeert ons zoveel mogelijk geld te ontfutselen met zijn diensten. Dat is dus heel normaal en hij doet dat heel charmant en slim. Hij is het symbool van overleven. In de westerse beschaving zou hij een gewaardeerd ondernemer zijn. Hij heeft geen geld voor communicatiemiddelen als mobiele telefonie, internet en reclame. Hij doet het alleen als een volleerd ZZP'er.
Als je door Jakarta rijdt dan is iedereen op straat aan het werk. Duizenden kleine ondernemers per minuut trekken in de airco-suv voorbij. Het lijkt chaos maar dat is het niet. Het verkeer hier staat bekend als levensgevaarlijk. In de praktijk lijkt dat alleen maar zo. Iedereen houdt rekening met elkaar en er ontstaat een samenzang van claxons en langs elkaar heen schuiven op afspraak.
Op vragen waar onze kinderen zijn vertellen we maar dat wij samen hier zijn en de kinderen houden we discreet buiten beschouwing. Wij hebben de AOW en zij hebben de familiebanden om te overleven. Het is voor hen onbegrijpelijk dat wij geen kinderen hebben en voor ons dat zij geen AOW hebben. Het eindresultaat is hetzelfde met waarschijnlijk een betere toekomst voor de mensen hier dan bij ons. Omgangsvormen zijn hier fantastisch. Wij zijn een stelletje horken met ons voordringen, botte omgangsvormen en de klaagcultuur. In Jakarta wonen en werken net zoveel mensen als in heel Nederland: 16 miljoen mensen op een klein stukje aarde of hoe dat liedje ook mag heten.
Hoi Baukje en Roelof,
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk wat van jullie te horen.Jullie uitgebreide verhaal geeft het gevoel dat we meereizen.Geniet ze.De W.K.finale begint bijna.
Nederland in gespannen afwachting en het is hier nog steeds behoorlijk warm.Liefs Nirzar
hoi baukje en roelof,
BeantwoordenVerwijderenuiteindelijk heb ik jullie toch gevonden, met hulp van de vakantie-assistent.
het leven zonder jullie is saai, maar ik moet zeggen, de vakantie-assistent en haar man, zijn van goede wil. ik laat me gewillig aaien en aanhalen hoewel me dat met dat warme weer waar we hier mee te maken hebben, niet altijd even welgevallig is.
ik ga nu eerst maar eens even in de buurt kijken waar er iets van het voetbal te zien valt, denk dat het de korenmarkt wordt.
jullie horen weer van me,
liefs
miro
baukje en roelof, geen idee hoe het jullie vergaat maar ik zal jullie even bijpraten over het arnhemse leven.
BeantwoordenVerwijderenhet bleef opmerkelijk rustig in de buurt,na die voetbalavond en dat vond ik wel weer een voordeel.
de vakantie-assistent en haar man vinden mij, geloof ik, wel oké, ze komen in elk geval elke dag terug. vandaag kwamen ze veel vroeger dan normaal en mijn voorgevoel bedroog me niet want er vielen drie jonge meiden binnen met grote koffers. het lijkt erop dat die hun intrek hier nemen, ik zal mijn bed toch niet moeten delen?? als ik het goed begrepen heb gaan ze zondag weer weg, nou ja, mocht het me te druk worden dan trek ik me wel terug in mijn buitenverblijf, het is er goed weer voor. ik zal ook eens kijken of ik bij hen op schoot mag zitten, leuke uitdaging voor de komende dagen toch?
keep smiling
miro